Demipłciowość

Tożsamość płciowa oznaczająca utożsamianie się częściowo, ale nie w pełni z daną płcią. Oprócz płci, z którą osoba częściowo się utożsamia, drugą częścią jej identyfikacji jest brak odczuwania żadnej z płci, inna dowolna płeć lub ich kombinacja. Pojęcie demipłciowości może również być definiowane jako odczuwanie tylko częściowego związku z pojęciem płci.

Pod parasolem demipłciowości znajdują się m.in. takie tożsamości płciowe jak:

• demidziewczyna/demikobieta (demigirl) - osoba jest częściowo kobietą,
• demichłopak/demimężczyzna (demiboy) - osoba jest częściowo mężczyzną,
• demipłynność (demifluid) - tożsamość płciowa osoby jest częściowo płynna.

Kiedy rozkminiałam swoją płeć, termin niebinarność nawet jeszcze nie istniał. Kiedy zapytałam siebie, czy przypadkiem nie jestem trans dziewczyną, odpowiedź oczywiście przyszła, że nie. Uznałam więc, że jestem cis facetem i tak żyłam swoje życie.

Dopiero 20 lat później natknęłam się na termin niebinarność, a razem z nim na demigirl. Określenie przylgnęło do mnie zupełnie naturalnie i już mnie nie opuściło. Bycie demidziewczyną to dla mnie lawirowanie gdzieś na granicy kobiecości, ale nigdy nie poddawanie się jej do końca. Jestem z natury łagodna, empatyczna i trochę wycofana - cechy, które kobietom przyczepia się w drodze socjalizacji. U mnie są naturalne.

Jednocześnie z uwielbieniem do sukienek i make-upu mam długą brodę zaplecioną w warkoczyk. Daję tak wyraz temu, że jestem "nie całkiem" kobietą, ale na pewno nie mężczyzną.

Przez większość czasu czuję się chłopakiem czy demichłopakiem, który uwielbia żeńską ekspresję. Są jednak sytuacje, w których ta płeć płynie sobie w takie bardziej żeńskie części spektrum, czasem jest bardziej apłciowa.

Istotnym elementem mojej płci w sumie jest ksenopłciowość - dużo łatwiej opisuje mi się płeć kategorią "lunarnochtoniczność", tzn. opisującą bóstwa i mityczne istoty związane ze sferą nocy i podziemia. Moja kobiecość jest kobiecością mitycznych wiedźm, kapłanek i bogiń magii, które w rozumieniu tradycyjnej kobiecości już wchodzą w męskie role, często żyjąc poza społeczeństwem, bez męża, ojca lub syna sprawującego nad nimi władzę. Jestem filologiem klasycznym, stąd użycie greckich bogiń - Hekate, Kirke, Menad, Erynii, Medei. Moja męskość jest androgyniczną męskością takich bóstw jak Dionizos, Hermes, nie zgadzającą się z tradycyjną, maczystowską męskością. Jestem jednocześnie kobietą poza tradycyjnymi rolami i mężczyzną poza tradycyjnymi rolami. To płynie.

Na co dzień prawie zapominam, że jestem niebinarny. Zazwyczaj wystarcza mi bycie "produktem chłopakopodobnym". Kiedy ludzie myślą, że jestem chłopakiem, przeważnie (choć nie zawsze) mi to nie przeszkadza, często cieszy. Nie do końca utożsamiam się z mężczyzną, ale dobrze moją płeć opisuje zdanie "dużo prędzej poprawię kogoś, kto powiedział, że jestem płci żeńskiej, niż kogoś, kto powiedział, że męskiej".

Jako dziecko ciągle się sprzeciwiałem, kiedy ktoś powiedział, że coś jest kobiece, to ja starałem się robić odwrotnie. Nie oznacza to jednak, że nie robiłem rzeczy, które są bardziej kojarzone z dziewczynkami. Po prostu zawsze niezbyt widziałem w sobie płeć, byłem zawsze po prostu autyszczem. Moje zachowanie było moje, a nie genderowe. Im byłem starszy, tym bardziej było widać, że coś jest na rzeczy.

Obecnie wyzbyłem się już tej dojmującej niepewności, która brała się z tego, że nie wiedziałem, wobec czego ja mam się w ogóle określać. To, że nie mam dysforii ciała, to nie jest nic dziwnego — tyle osób nie widzi płci w ubraniu, a ja nie widzę jej w swoim prawie neutralnym genderowo ciele. Najważniejszy jest jednak autyzm, bez którego w ogóle nie można o mnie dużo powiedzieć, także o mojej płci.